SC Muiden / FC Weesp 45+ - Diemen 6-4

Hoewel we in de uitwedstrijd volkomen kansloos waren en slechts met 4-1 de bietenbrug op gestuurd werden, waren we vol goede moed en prachtige intenties om de laatste (thuis-)wedstrijd tot een succesvol einde te brengen. Thuis spelen in Muiden is nog steeds een beetje wennen, maar het voelt als een warm bad en het is er aangenaam vertoeven. Als het zonnetje schijnt is het net holiday bij de buren. Op de vlonder van het paviljoen met een biertje en een versnapering uit de sterrenkeuken is het na de wedstrijd Nagenieten met een hoofdletter.

Er werd uit eigen gelederen een durfal bereid gevonden om de fluit ter hand te nemen, onder voorwaarde dat de tweede helft een ander het haasje zou zijn. En zo geschiedde; met dank aan dit moedige duo. De eerste vijf minuten van de match leken de teams aan elkaar gewaagd en daarna verschenen uit het niets de bekende knutselige capriolen weer waar we zo befaamd om geworden zijn. Binnen een half uur stonden we op dezelfde nare achterstand als in de hele uitwedstrijd was bereikt en leek de situatie uitzichtloos en reddeloos verloren. Het laatste kwartier van de eerste helft mocht ik ook mijn opwachting maken en wat stuurloos ronddraven ondanks de coaching van een half elftal. Naderhand bleek het de enige 15 minuten waarin er niet werd gescoord, maar dat zal een detail zijn. Rond de rust zei mijn kuit “doe maar niet meer” en voor ik mij kon bevrijden van gehinderde inspanningen door middel van een wissel mochten we de thee gaan opzoeken. De thee werd door het gros genuttigd in het zonnetje en ik had de eer om de pot en de bekertjes bij Diemen te bezorgen.

Hoewel ik mij niet kan herinneren dat ik er iets aan toe heb gevoegd, leek Diemen de tweede helft wel gedrogeerd. Apathisch stoïcijns rondzwalkend en niet bij machte zich de ontketende thuisploeg van het vege lijf te houden, waren ze geen schim meer van de heer en meester van voor de gesuikerde thee. Ineens waren de rollen omgedraaid en hoewel enkelen suggereerden dat het wel een gevolg moet zijn geweest van het uitgedokterde wisselbeleid zijn de ware redenen nog steeds met duister omhuld. Muiden/Weesp werd opportunistisch en de ambitie om te winnen laaide huizenhoog op. Onze trouwe sluitpost moest nog enkele keren adequaat handelend optreden, maar voor de rest werd toch vooral de gewisselde keeper van Diemen op de proef gesteld. Velen was de wissel ontgaan, maar ingewijden verzekerden me dat de stabiele doelman van Diemen van de eerste helft ineens gebombardeerd was tot spits en dat een andere grote kale broeder de handschoenen had aangetrokken. Aan het uiterlijk was het niet zo te merken, wel aan het wat ongecontroleerde keeperwerk dat de tweede helft door de bezoekers ten toon werd gespreid. Wij hadden kennelijk een goede hand gehad in het wisselen (deels door natuurlijk verloop) en voor Diemen had dat een stuk minder succesvol uitgepakt. Het leek met recht een heel ander team wat er op de mat stond dan de eerste helft en wij kregen de gelegenheid in overvloed om succesvol aan te vallen. Ondanks dat er wel eens een stiftje naast ging werd toch ook met regelmaat het net wel op de juiste plaats gevonden en ebde de achterstand langzaam maar gestaag weg. Terwijl in Weesp Bevrijdingsdag nog eens dunnetjes werd overgedaan met een optocht van hysterische voertuigen maakten wij de bevrijdende 4-4. Tsja en als je van 1-4 teruggekomen bent naar 4-4 dan mag je best nog even doordrukken op de zere plek. En dat deden we dan ook met plezier en genoegen. Met een bewonderenswaardige en bizarre overwinning van 6-4 is de derde helft bijna nog leuker dan anders.

We hebben er van gesmuld. De heftige en niet altijd constructieve discussies over het bestaansrecht en de toekomst van de gezamenlijke veteranen ten spijt; ik heb genoten van het natafelen. Vermoedelijk is het seizoen voor de 45+ nu voorbij; tenzij TOV de enige wedstrijd op het mogelijke programma toch nog wenst af te werken. We zijn klaar voor ze en anders gaan we vakantie houden en onze gabbers van de 35+ een warm hart toedragen in hun laatste optredens. Tot bitterbal!