FC Weesp/SC Muiden veteranen 45+ – Houten veteranen 1-8

De lieftallige Veteranencrew

De verdienstelijk fluitende Engelse referee had 7 streepjes tegen geturfd in zijn smartphone, maar op het digitale wedstrijdformulier schijnen er 8 tegentreffers genoteerd te zijn; een detailverschil. In november van het vorig jaar hadden we het Houten op volle oorlogssterkte nog vrij lastig gemaakt in de uitwedstrijd en slechts met 3-2 verloren.

Er viel dus mogelijk wat te halen maar vandaag maakten we het onszelf vooral weer lastig. Onder toeziend oog van elke maestro’s van weleer en een handjevol notabelen worstelden de dappere dodo’s zich een weg naar victorie, maar alle verwoede pogingen ten spijt gingen onze sympathieke bezoekers met de punten aan de haal. De kantine was beter bezet dan ons middenveld en dat is nou juist de plek waar vaak de oorsprong ligt van het onheil. Er werd gestreden en gecoacht, maar veelal slordig balverlies geleden op plekken waar we het liever niet hebben. Mogelijk waren enkelen verward omdat Houten in het blauw verscheen en de spelers van de thuisploeg daarom in het rood moesten acteren. Tsja, dan verdwijnt er wel eens een bal in de verkeerde voeten. We waren verheugd dat onze vaste ervaren keeper weer terug was na een liesblessure, want een vervanger had waarschijnlijk nog vaker in het stof moeten bijten door de aanvalsdrang van Houten. Het veld was wat droog, maar zolang je op de been bleef was dat geen belemmering van betekenis. Door langdurige blessures, kortdurende ziekteperioden en het voortschrijden der jaren konden we niet brengen waar we zo naar hunkeren. In de beginperiode konden we met alle hens aan dek nog een poosje standhouden, maar na het eerste doelpunt had Houten de smaak te pakken en speelden ons gewiekst van de mat. Spelhervattingen gingen traditioneel stroperig traag zodat Houten alle tijd had om de organisatie waar nodig op detail bij te schaven. Bij elk moment waarop we de bal in het spel mochten brengen werd er 2 of 3, maximaal 4 keer overgespeeld tussen de roden onderling alvorens we de Derbystar weer in de voeten van Houten schoven. Met een gelegenheidsspits die met regelmaat omsingeld was door verdedigers van enkele koppen groter en het steevast hanteren van de lange bal richting dit dravertje was de hoop op het verbeteren van ons doelsaldo snel vervlogen. Toch lukte het ons in de beste periode van de wedstrijd om voetballend een goede kans te creëren waarbij we elkaar eens niet in de weg liepen en die dan ook vaardig werd afgerond. Met dank aan de goocheme assist die dit buitenkansje mogelijk maakte en de tweede aanvaller die gepast een stapje terug deed waardoor onze Oostblokgoochelaar succesvol kon afdrukken.

Houten was niet onder de indruk en bleef aanvallen over vele schijven waarvan de meesten genoten van hun zonnige vrijheid. De reddingspogingen van de man onder de lat waren in hoog tempo afwisselend miraculeus en desastreus, maar daar stond hij niet alleen in. Overleg rond de penaltystip over wie van de verdedigers de bal nu eens zou wegschieten in plaats van gewoon een voet tegen de bal te zetten maakte het werk van de doelman er nou niet eenvoudiger op. Soms werd hij verrast, soms was hij volstrekt kansloos en soms verrichte hij reddingen die een herhaling verdienden.

Aan de droge kelen was te merken dat de temperatuur wat was toegenomen en niemand vond het echt erg dat we mochten douchen en ons gaan klaar maken voor een record derde helft op het terras en in het strandpaviljoen waar we later in gezamenlijke vrolijkheid onder het genoten van een Brandpilsje de ondergang van NEC mochten aanschouwen en op geheel eigen wijze en met bijzondere visie te analyseren. Uiteraard was de lieftallige Veteranencrew weer present om het biertje te tappen en ons allerlei culinaire verrassingen voor te schotelen. Daar zijn we blij mee. Na Pasen wacht Real Sranang; zou dat de ommekeer zijn? Wellicht als we iets sneller worden in de omschakeling..