Altius Veteranen 45+ - FC Weesp/SC Muiden op leeftijd 12-0

Hoewel de gezelligheid en de broederschap hoogtij viert, zitten we nu niet bepaald - qua prestaties - in het meest succesvolle seizoen uit onze ellenlange carrières in de kelder van het amateurvoetbal. We hadden al zo’n donkerbruin vermoeden dat we geen gemakkelijke middag zouden beleven tegen de koploper uit onze poule, maar dit overtrof onze stoutste verwachtingen. Thuis hadden we nog met een respectabele 2-7 klop gekregen; maar vandaag kwamen we niet verder dan afgerond 1 bijna succesvolle aanval en voor de rest was het vooral verdedigen wat de noodklok sloeg. De staf van de stokpaardjes was er met moeite in geslaagd om een elftal op de been te krijgen en aangezien onze keeper vanwege lieskriebels niet deel kon nemen aan het bittere verlies was de laatste die de kleedkamer betrad het zandhaasje onder de lat. De meegereisde supporters schitterden door afwezigheid; maar anders hadden ze genoegen moeten nemen met een staanplaats. Een warming up zat er niet in, maar al snel werd het behoorlijk heet onder onze voeten.

Het begon nog aardig, al was het vanaf de aftrap duidelijk dat we de illusie van punten sprokkelen in sneltreinvaart af zagen brokkelen. Altius drong aan en wij wisten ons geen raad met het ogenschijnlijke overtal. Overal waren bewegelijke oranje verschijningen en er tussen door dwaalden wat blauw-witten in hun eigen doolhofjes. Vanaf het veld naast ons klonken geregeld oerkreten en overige stoere klanken, geproduceerd door de deelnemers aan een rugbywedstrijd op niveau. We lieten ons er niet door afleiden, want we kwamen lichaamsdelen te kort om Altius adequaat af te kunnen stoppen. Door slordig balverlies dat bruut werd afgestraft en een fraaie boogbal over de te korte armpjes van de gelegenheidsgrabbelaar was de achterstand al snel een voldongen feit. We konden bekokstoven wat we wilden, maar na de 2-0 waren de rapen gaar, het hek was van de dam en wij zaten met de gebakken peren. Op een enkele kortdurende stuiptrekking na was het vooral alle zeilen bij en roeien met de vooroorlogse riemen die we wel hadden. Altius was feller, gretiger en sneller en daarnaast hadden zij wel net dat beetje extra geluk dat bij ons één van de missende schakels was. Elke bal kwam goed terecht en wij zwommen tegen de waterval in.

Met 7-0 aan de verdunde thee was niet super motiverend, maar wie weet wat de tweede helft brengen zou. (En anders hebben we altijd kans op een soort van revanche in de derde helft). Na een peptalk van een jeugdige voorbijganger en wat omzettingen in de veldbezetting gingen we het gewoon nog eens proberen. Een nieuwe laatste man, klein van stuk – maar groot van daden die in de spits toch weinig te zoeken had in zijn beklemmende eenzaamheid, de aanvoerder die het middenveld ging regisseren; het leek allemaal alleraardigst uit te pakken. Toch bleef het dweilen met de brandkraan open en hoewel het aantal kansen leek af te nemen, bleven de activiteiten van Altius richting ons doel pijnlijk effectief uitpakken en gingen de goals als warme broodjes in zijn geheel over de doellijn. Zelf kwamen we ook een paar keer verrassend over de middenlijn, maar helaas geldt de buitenspelregel zelfs op onze leeftijd ook nog gewoon. En anders plukte de verveelde keeper van Altius de bal uit de lucht voor er een aanvaller de scoringszone kon komen binnenvallen. Kortom, het was al snel een gestreden strijd en de sportieve wedstrijd eindigde terecht doch een tikkie geflatteerd in het voordeel van de thuisploeg. Het pijnlijk dozijn is voor ons niet al te beste doelsaldo iets minder fijn.

Na een warme spoeling onder de aangename douche in de enigszins claustrofobische douchekast was het tijd voor kannen bier, onsamenhangende analyses en verhalen van weleer op het knusse terras aan de wandelstrook. Ik vermoed dat de derde helft later die avond nog eens dunnetjes is voortgezet in plaatselijke ontspanningsgelegenheden waar met zwoele heupbewegingen toch nog gesproken kon worden over een alternatieve cooling down.