FC Weesp/SC Muiden (combinatie) Veteranen 45+ - Rivierwijkers 2-5

Na de fortuinlijke overwinning vorige week tegen FC Amsterdam en de sprookjesachtige derde helft in een plaatselijk etablissement, waren we vast besloten om tegen Rivierwijkers de bittere nasmaak van het 8-0 verlies van de uitwedstrijd in november van het vorig jaar grondig weg te spoelen. In de uitwedstrijd hadden we weinig in te brengen tegen de ontketende heren van stand uit de Domstad en was het alsof we tegen een heuvel op moesten voetballen van een imposante categorie.

Vandaag, op het terrein van onze samenwerkingspartners van Muiden, wilde we graag het Utrechtse varkentje wassen. In Utrecht werden we verslagen door een goed georganiseerde tegenstander die ons nauwelijks ruimte liet om op adem te komen. In het begin van de maartse wedstrijd zochten de Rivierwijkers nog een beetje naar hun gevreesde organisatie en ook waren ze minder fanatiek gedreven dan verwacht. Gelukkig was het lekker weer zodat we geen last hadden van de natgemaakte borsten. Vooraf hadden we onze vrienden van de 35+ een oor wassing zien krijgen van hun opponent; en dat wilde we zelf liever eens voorkomen. Onder leiding van een prima en ontspannen scheidsrechter, die af en toe het gevoel kreeg dat ie een pupillenteam floot, een winderig zonnetje en enkele verdwaalde trekvogels langs de lijn leken beide teams aan elkaar gewaagd. Dat bleek gedurende de wedstrijd een wat gewaagde veronderstelling; maar wie niet waagt wie niet wint. De gelouterde oudgedienden langs het veld knikten instemmend, maar het zou ook kunnen dat ze gewoon zaten te knikkebollen in het voorjaarszonnetje. Rivierwijkers vond al snel hun sterke opstelling terug, maar waren zeker niet onkwetsbaar. Beide teams kregen kansjes; al was het geen hogere wiskunde om te concluderen dat Rivierwijkers meer als een collectief team opereerden dan de amateurs van de streekcombinatie. Vooral de slag om het centrale middenveld was een wassen neus, aangezien er zelden een gele thuisspeler werd gesignaleerd wanneer de gasten weer eens in balbezit kwamen. Vanuit deze zone konden ze rustig hun plattegronden openklappen en naslagwerken bekijken om te bepalen via welke route ze de meest recente aanval zouden gaan uitvoeren. Offensieve oprispingen van de thuisploeg werden geregeld vroegtijdig in de kiem gesmoord of door schildpadtraag gedraal met de bal door onszelf vakkundig vermoord. De enigszins op Geert Wilders lijkende keeper van de Domstedelingen werd zelden echt het vuur aan de schenen gelegd. Uiteindelijk bezweken we voor de eerste maal en werd de vloek van het veteranen voodoobal harde werkelijkheid. De kanariegele thuisploeg dartelde als kippenveren in de wind over het veld en de tegenstander wist met rappe counters met regelmaat voor enige onrust in ons 16-meter gebied te zorgen. De Rivierwijkers waren door fileleed aan de late kant en daardoor begon te wedstrijd ook verlaat; maar in de duels waren ze geregeld haantje de voorste. Onze uitzonderlijke lange warming up bleek geen garantie om een ijsdouche te voorkomen. Als snel liep de achterstand teller wat op; mede door een terecht toegekende strafschop. Het was een sportieve wedstrijd en als er al een overtreding werd gemaakt dan kwam deze meestal op het conto van de combinatie.

Met een sensitieve achterstand mochten we aan de thee. Na het thee nippen en wat corrigerende verbale tikken her en der zouden we de tweede helft proberen om wat meer oog voor de tegenstander te hebben en wat minder voor elkaar. De aanvoerder en de keeper hebben een vergunning om gerichte aanwijzingen te verstrekken en te coachen waar nodig, maar het spervuur aan onbegrijpelijk gebrabbel en volstrekt kolderieke kreten die we elkaar toe blèren in het veld maakt het bestrijden van de werkelijke tegenstander er niet gemakkelijker op. Er valt geen onvertogen woord; maar met het onnozele gekakel wordt enkel het spel hinderlijk verstoord. Onze Syrische vierkante meter specialist wist het leed wat te verzachten door van dichtbij de gewisselde keeper te verschalken. Ook wij kregen een strafschop mee, waar ook niets op af te dingen viel. De overtreding was het standje waard en de geboden kans werd onberispelijk en onhoudbaar benut door iemand die weet hoe dat moet. De gasten scoorden nog wat tegen en hoewel 2-5 een beter resultaat is dan 8-0 overheerste toch een beetje het zeperdgevoel.

Gelukkig hebben we daar een uitstekend medicijn tegen en dat heet derde helft. Na een geschonken biertje van onze Utrechtse makkers vanwege hun vertraagde aankomst; gingen we na een verdiende douche de culinaire schatten van het clubhuis ontdekken. En dan bedoel ik natuurlijk zowel charmante de bar- en keukenbezetting als het gebodene op koek en zopie gebied. Vers gemaakte groentensoep; rookworst met vel en krokante frieten die niet smaakten naar de kartonreepjes die ze ons soms elders voorschotelen. Geluk overheerste weer. En natuurlijk zorgde het ambachtelijke bier uit de zo geliefde vaasjes al snel dat het geleden leed van ons afgleed. Een grap en een grol, een hapje en een drankje; het leven is goed. Volgende week een nieuwe poging om het juiste netje te raken.

Graag tot dan.