FC Weesp / SC Muiden Veteranen 45+ - Parkstad 3-8

Hoewel een toenemend aantal enthousiastelingen nog voor het laatste fluitsignaal bedeld om het verslag was ook dit weer een wedstrijd die ik even moest laten bezinken, na een ruime overdenking onder het genot van een glaasje gerstenat in goed gezelschap. Met dank aan de kantinekanjers! In de uitwedstrijd bleef de teller op 1-1 staan; dus er was hoop op het doorbreken van de matige reeks van verliespartijen op een rij. Bij de uitwedstrijd was ik er niet bij, maar dat is slechts een detail.

Toch was onze gang naar de kleedkamers achteraf minder pijnlijk als die van Badr Hari. Zo lang intensief trainen en uitkijken naar een toptreffen met zo’n afloop is gevoeliger dan verliezen door communicatieruis, slaapwandelen, midlife crises en simpelweg voorbij gestreefd worden door een jonger en rapper exemplaar. Dat we de derde helft deze keer ook verloren was wellicht een passende afsluiting van een niet al te beste seizoenshelft en een inspiratiebron voor het nieuwe jaar. Please? Vandaag waren we zeker de eerste helft nauwelijks de mindere van Parkstad en hadden we toch gemiddeld elke 3 minuten een redelijk tot goede scoringskans die we echter door een onthutsende mix van factoren niet wisten te benutten. Wederom ontbrak het geluk ons en de door dadendrang geteisterde keeper van onze gasten stond geregeld hinderlijk onze smachtende zoektocht naar succes in de weg. Naast een haag van supporters (oud-spelers en geblesseerden) beschikte Parkstad ook kennelijk over een fikse lading reserves die vanuit het niets regelmatig werd ververst, aangevuld en ingezet.

De plaatselijke combinatie had naast de nodige kindertjes van spelers slechts enkele half fitte troeven op leeftijd op de bank en achter de hand en de spoeling dunde al snel zorgwekkend uit. De 0-1 viel veel te snel en terwijl wij druk aan het analyseren waren wie daar nou toch eens als verantwoordelijke zondebok voor aangewezen kon worden voetbalde Parkstad gewoon door en werd langzamerhand sterker en brutaler. Door de verjonging en de versnelling in het wisselbeleid kregen we het alleen maar zwaarder en moeilijker en door de roerige tombola van geluk en het ontbreken ervan bleek het steeds meer een verloren zaak. Tsja, en als dan afstandstoten via de wanten van onze keeper en de onderkant van de lat in het net verdwijnen en we koppen een voorzet knap in onze eigen goal, dan wordt de zegekar slechts een stipje aan de horizon. Toch kan de gemiddelde onafhankelijke toeschouwer niet concluderen dat we slecht hebben gespeeld. We hebben ons ontzettend ingezet, we dreigden geregeld dreigend te worden en de kansen waren niet op 2 handen en voeten te tellen. Dat we toch nog wat tegen mochten scoren kwam voor een niet onbelangrijk deel op het conto van een goedlachse ingeburgerd voetbaldier die door een knappe vrije trap en een met enige fortuin voor zijn voetjes belandde bal listig achter de Parkstadgrabbelaar te deponeren zo’n beetje direct topscoorder werd. En natuurlijk was het te machtige afstandsschot van onze vaandeldrager er een van grote schoonheid. Vermoedelijk lag de bal net op een klavertje vier. Het turfblokje van de capabele en ervaren scheidsrechter bleef uiteindelijk hardnekkig de stand van 3-8 aangeven en gezien zijn administratieve vaardigheden en correctheid zal dat helaas dan wel kloppen.

Na een ruime evaluatie droop een ieder af naar huis om de zonden van een ander te overdenken en de eigen wonden te likken en zich op te maken voor enkele weken in huiselijke kring om straks weer opgepept de wondersloffen te kunnen dragen en ons naar een dragelijk niveau te tillen. Prettige dagen vol geestelijk en lichamelijk herstel en graag tot een volgende gelegenheid van mannen onder elkaar.