Waterwijk 45+ - FC Weesp/SC Muiden 45+ 7-2

Ik heb de uitslag een paar keer over moeten lezen voor ik het zelf geloofde, maar het staat er toch echt. Het verontrustende besef dringt langzaam door dat het waarschijnlijk de bittere realiteit is. De jaren tellen door; de vergrijzing slaat beangstigend snel toe, maar toch bruisen we nog van potentie en de lieve lust.

Het leek een gelijk opgaande eerste helft, waarin we vooral last hadden van de laagstaande scherpe zon. Het bleek soms lastig kiezen welk silhouet nu precies een medespeler was en welke donkere gestalte bij de polderclub hoorde. We wisten elkaar toch aardig te vinden met de bal en iedereen zette zich naar vermogen in. Enkelen leken een lichte jetlag te hebben, maar dat zal niet door de verlate late aanvangstijd gekomen zijn. Ik denk dat dik na kwart over drie de eerste bal pas werd getrapt voor dit treffen. Doorgaans doen de meesten dan hun middagdutje. Vooraf wisten we niet zo goed wat we moesten verwachten. Statistiekjes over dit niveau zeggen me helemaal niks, maar Waterwijk was niet altijd de meeste aangename tegenstander om tegen te spelen. Achteraf zou je kunnen concluderen dat het vandaag een sportieve tegenstander was en dat we niet mochten klagen over de citroengele scheidsrechter die mogelijk ergens een foutje heeft gemaakt of een situatie door de vingers zag, maar beide kanten op floot en zich niet gek liet maken. We hebben ons ingezet, we hebben gestreden en toch werden we in de loop van de wedstrijd weer bruut in de sportieve mootjes gehakt. Ik kan niet ontkennen dat ons dit maal enig geluk ontbrak en dat onze tegenstander duidelijk ruimer was voorzien in dit spelbepalende onderdeel. Er zijn zo tussendoor toch weer een paar tegentreffers gevallen die door een dosis fortuin tot stand kwamen, al combineerde Waterwijk zich soms met kinderlijk gemak door onze linies. Zone- of mandekking blijft een lastige keuze als iedereen dat naar eigen believen invult. We kwamen in de eerste helft achter, we scoorden twee keer en kwamen voor en toen was het deel waarin het meezat voor ons stilletjes aan voorbij. We konden niet lang genieten van de ongekende voorsprong voor we weer met onze neuzen op de harde werkelijkheid werden geperst. Zij scoorden makkelijk en effectief, al lieten ze ook wel grote steekjes vallen. En bijna vanzelfsprekend stond onze grootgrutter weer zeer regelmatig op de juiste plek om hun gewiekste plannen te verijdelen.

De eerste helft konden we zeer behoorlijk meedoen als echte tegenstander, maar in de tweede helft was het vooral de Waterwijkklok die sloeg. Op enkele stuiptrekkende oprispingen na kwamen we nog nauwelijks aan aanvallen toe of werden deze ideeën al snel in de naïeve kiem gesmoord nog voor het passeren van de middenlijn. Na de gekoesterde rust wisten onze gastheren met enige voorspoed toch nog drie van het dozijn kansen te verzilveren en zo te score naar een zwerende marge op te vijzelen. Het was merkbaar dat hier en daar de accu’s snel in kracht afnamen en dat we steeds vaker op steeds meer fronten werden afgetroefd. Het was niet vervelend dat de leidsman affloot en ons een grotere kater bespaarde. Het werd ook de hoogste tijd voor een wisseldouche, want de buitentemperatuur nam met rasse schreden af. Teleurstelling overheerste en gezien het late tijdstip en de avondagenda’s werd de derde helft ook een fiasco.

Volgende week de laatste (thuis-)wedstrijd voor de winterstop. Hopelijk  zijn dan enkele afvallers weer paraat en anders aan de start van de tweede competitiehelft na de feestdagen. Elke weer plakken, knippen en onderhandelen om een elftal op de been te brengen gaat niemand in de koude kleren zitten. En we missen natuurlijk nooit de minsten. Wie weet kunnen we dan opgefrist en opgekalefaterd aan onze inhaalrace beginnen om toch nog op een passende respectabele plek op de ranglijst terecht te komen.
Voor nu, tot volgende week!