Veteranen 45+ - TOV 45+ 3-4

Als we voor de winterstop nog een wedstrijd hadden kunnen winnen; dan hadden we dat vandaag moeten doen. TOV is altijd een lastige hindernis geweest -  in meerdere opzichten -  maar vandaag waren ze te kloppen geweest. De redenen van ons betreurenswaardige verlies staan in de tientallen voorgaande versies van deze subjectieve voetbalproza. In het begin zat ik niet goed in de wedstrijd: waarschijnlijk kwam dat omdat ik vrijwillig reserve stond. Ja stond, want zitten was even niet mogelijk op de reservebank. Niet vanwege een oude mannenkwaaltje, maar omdat de bank bezet was met de in grote getale opgekomen groupies.

De elftallen waren aan elkaar gewaagd, zo leek het. Er werd geen hoogstaand voetbal gespeeld, maar voor onze gemiddelde maatstaven deden de mannen tussen de lijnen het zeker niet slecht. Met een versterkt verdedigend blok, waardoor de vaandeldrager het middenveld kon bemannen en organiseren, kon de strijd alle kanten opgaan. Onze goalgetter moest toekijken vanaf de kant vanwege een opstandige hamstring  net als onze Britse preekstalmeester die geteisterd werd door een voet met een nervous breakdown. Ook een stuiterende stuit was debet aan het ontbreken van een gelouterde kracht, maar toch kwam de totale spelersteller weer op een stuk of 15 die wel min of meer inzetbaar waren. Kansjes over en weer door goed (maar soms tergend traag) combinatievoetbal en samenspel, maar toch was het TOV die de score opende. Met een diagonaal, wellicht enigszins gekruld schot, van enige afstand, liet de schutter onze zwevende ballenvanger redelijk kansloos. Onnodig en jammer, maar nog geen bejaarde man overboord. Beide teams hadden ruimte om snode plannen uit te broeden en beide teams stonden ook redelijk georganiseerd en mooi verspreid over de groene hectare. Al waren de meningen over wie waar nou wie hoe moest bestrijden hier en daar verdeeld. Het was bevredigend fijn en ook wel terecht dat we voor de thee nog op gelijke hoogte konden komen, door een professioneel afgemaakte kans van onze gelegenheidsspits.

Na de verdacht stille rustperiode in de kleedkamer mochten we nog een helftje opdraven. Het onderlinge krakeel nam af aan de thuiszijde en het gemor onder de bezoekers nam toe. Men was het geregeld niet helemaal eens met de beslissingen van de leidsman die nota bene cum laude is afgestudeerd als scheidsrechter en waarvan gedacht wordt dat hij met het grote handboek der spelregels onder zijn kussen slaapt. Mogelijk heeft hij enkele foutjes gemaakt in zijn 90 minuten durende optreden, maar ik zou geen speler aan kunnen wijzen die een foutloze wedstrijd heeft volbracht. En dat de beslissingen met enige regelmaat in ons voordeel uitpakten was ongetwijfeld louter toeval. We mochten de handen dichtknijpen met een gediplomeerde vrijwilliger die zijn zaterdagmiddag opofferde om het hanenhok te managen. De tweede tegentreffer was een schoolvoorbeeld van slappe hap in combinatie met miscommunicatie en een gretige doelpuntenmaker met een ruime dosis geluk; maar we stonden wel weer achter. Daarna was het georganiseerde deel al snel een gedesoriënteerde chaos en met snelle uitvallen en vakkundig geplaatste ballen verhoogde TOV de stand tot een gevoelig verschil, dat onoverbrugbaar bleek. Door een ongelukkige actie van een TOV verdediger die zijn eigen keeper verschalkte en een adequaat benutte penalty na een bestraft duel in een overvol 16 meter gebied kwamen we toch nog vrij dichtbij. Maar 3-4 bleek het hoogst haalbare.

De derde helft hebben we wel overtuigend gewonnen, want van TOV bleef er daarbij weinig over. Als we het niveau van het voetbal kunnen vasthouden, dan gloort er nog hoop aan de horizon. En anders zijn onze zaterdagmiddagen ook bovengemiddeld vermakelijk. Waterwijk wordt ons volgende obstakel; en we beginnen weer met 0-0!