Rivierwijkers 45+ FC Weesp/SC Muiden 45+ 8-0

We beginnen langzamerhand te grossieren in grote nederlagen en we zijn er nog niet helemaal uit hoe we dit teleurstellende tij kunnen keren. Rivierwijkers klonk me in de oren als een club in hartje Paramaribo, maar bleek na enige verwarring bij de Vlaamse TomTomdame  een club in de schaduw van de Utrechtse Galgenwaard. Een fraai compact clubhuis met een gezellige kantine die bereikbaar was door de enige deur waar geen ‘ingang’ op stond. Voor een deur een prachtig kunstgrasveld, waarvan de korrels nog maar net waren uitgestrooid. We kregen geen sleutel van de kleedkamer, maar een sleutel van een grote kast in de gastenkleedkamer, met een hangslot om dit knutselwerk mee af te kunnen sluiten nadat de complete tassen erin waren gedeponeerd. Ik heb al een paar kleedkamers bezocht in mijn bescheiden carrière als voetbalrecreant, maar ik heb nog nooit zo’n puinhoop aangetroffen als deze reis. Het was een keurige kleedkamer, met een apart toilet, nette douche en zelfs een heuse wastafel met spiegel en een mooie gesloten tegelvloer. Maar wat er op die vloer allemaal lag is op één A4tje niet samen te vatten. Een stuk of 4 grote aluminium theepotten her en der neergegooid; tientallen lege bekertjes, petflessen en suikerzakjes, shampooflessen van de prijsstunter, tape en nog veel meer ondefinieerbare zooi. We hebben de theepotten opgeraapt en de rest naar 1 kant van het studentenpartycentrum geschoven zodat we ons een beetje fatsoenlijk konden klaarstomen voor een nieuwe mooie droom op het veld die al snel een broze zeepbel bleek te zijn. Ik vermoed gezien het aanblik van de kleedruimte dat deze 1 keer per 3 maanden wordt uitgemest en 24 uur per dag toegankelijk is voor elke partyanimal die een onderkomen zoekt voor een uit-de-bol-sessie.

De in blauw gestoken thuisploeg trok wat roods aan en de scheidsrechter met opvallend getoupeerd kapsel en onvervalste Utrechtse tongval startte de strijd. Er ontbraken wat leden van de harde kern en we kampen nog steeds met langdurig geblesseerden en anderszins frequent afwezigen, maar toch hadden we anderhalve reserve in de hagelnieuwe dug out. En zelfs maar liefst welgeteld 1 meegereisde aanbidster van veteranenbenen. Onze blonde cheerleader was afwezig in verband met een ontspannende bezigheid in de Spaanse zon. Vooraf zei één der teamwijzen dat we positief moesten coachen op het veld, maar dit verzoek bleek binnen een minuut na de aftrap al te hoog gegrepen. Al snel werd duidelijk dat we er flink tegenaan zouden moeten als we niet roemloos het onderspit wilden delven. De Roden vlogen er van het eerste signaal vol op en de Blauwen stonden behoorlijk onder druk. Als ik me niet lelijk vergis is het dan zaak om taken uit te voeren, de rust te bewaren, niet in paniek te raken en elkaar te steunen in plaats van functioneringsgesprekken te voeren tijdens de aanvalspassie van de gastheren. Ik was omsingeld door een paar veilingmeesters die luidkeels de speelstrategie ter sprake brachten in plaats van op hun eigen positie verdedigende taken uit te voeren. Het maakte geconcentreerd spelen niet gemakkelijker, maar juist een vleugje complexer. Nu moet worden vermeld dat Rivierwijkers zeer efficiënt met de geboden kansen om ging en het aantal treffers binnenkant paal extreem hoog was evenals de ballen die net buiten bereik van onze vaardige sluitpost het net troffen.

Dat in combinatie met het volledig ontbreken van een spoortje geluk bij onze helden, maakte de offday compleet. De inzet was er, het inzicht komt nog wel een keer en voor de rest was het geen onaangenaam treffen met deze beschaafde heren. Bij vlagen werd er aardig gecombineerd, met regelmaat een medespeler gevonden met een pass, maar helaas waren ze aan de overkant net 3 tandjes gretiger. We hebben onze gastheren in ieder geval een hele fijne middag bezorgd. Jammer dat de tijd ontbrak om de middag gezamenlijk te verdrinken, gezien het late starttijdstip. Volgende week naar Diemen; ik zal mijn huiswerk over zelfreflectie bestuderen.
Graag tot dan!