FC Weesp/SC Muiden – Buiksloot Veteranen 45+ 5-3

Na twee onflatteuze gênante en geflatteerde nederlagen die een behoorlijke deuk sloegen in de pakjes boter op leeftijd, waren we hunkerend toe aan een iets minder dramatisch resultaat. Op een met ongevaarlijke korreltjes ingestrooid kunstgrasveld mochten we vandaag de heren van Buiksloot ontvangen. Zover mij bekend voor ons een onbekende tegenstander, maar dat hield de gemoederen niet of nauwelijks bezig. De tegenstander was wat laat op het veld en doorgaans hebben we genoeg tegenstand aan onszelf, maar met een heuse opponent is het allemaal toch net ff leuker. De leiding lag in handen van een in gedistingeerd rood geklede arbiter die uitblonk in anonieme autoriteit en ons op gepaste professionele wijze door de 85 minuten heen loodste. Door zijn wijze van leidinggeven op de achtergrond en aanwezig zijn als het even nodig dreigde te zijn hield hij zo objectief mogelijk fluitend de partijen meer dan aardig in evenwicht, waarvoor dank.

Hoewel we er van doordrongen waren dat we al twee pijnlijke verliespartijen op ons besmette blazoen hadden staan en een derde zeperd van dat kaliber alles behalve wenselijk was, begonnen we toch weer wat slapjes aan het treffen. Voetballend was het redelijk op orde; meer dan eens wisten we deelgenoten van dezelfde kleur te vinden met de bal, maar in de duels was onze vermaarde felheid nog een beetje zoekende. In het onderlinge coachen was de felheid inmiddels al weer op volle oorlogssterkte, maar in duels om de bal misten we de winnaarspassie nog wat hier en daar een tikkeltje. Buiksloot bleek elkaar onderling gemakkelijk te kunnen vinden en wij lieten dat heen en weer geschuif argwanend toe. Ondanks de afwezigheid van enkele voetbalgappies op strategische plekjes, was de leiding er toch weer in geslaagd om een representatief 45+ elftal op de been te brengen met wat jokers en troeven achter de hand, op de bank. Daar hadden zij gezelschap van de hofnar en zijn jonkvrouwen die het geheel glimlachend en goedkeurend gade sloegen met in het achterhoofd het idee dat ongeacht de uitslag het gerstenat en de icetea weer rijkelijk zou vloeien na het laatste fluitsignaal. Uiteraard met dank aan de in prachtig blauw gestoken barcrew. Enfin, Buiksloot was net even opdringeriger dan wij om de score werkelijk te openen en wisten ruim voor de thee maar liefst 2x het net denkbeeldig te doen bollen. Dat zat niet in de planning en kwam niet in onze snode plannen voor, maar het was de ontluisterende harde waarheid van het moment. Hoewel de bezoekers wat sterker oogden en acteerden waren we zeker niet kansloos. Sterker nog, de kansen vlogen ons om de oren, maar het lukte maar moeizaam om te scoren. Gelukkig hadden we de man in ons midden die als twee druppels water niet op Ruud Gullit lijkt die zijn scorende stempel op de wedstrijd wist te drukken en in samenwerking met andere aanwezigen de theestand op een wat aangenamer evenwicht wist te brengen.

Twee-twee met de rust; dat was even wennen. Het middagdutje sluimerde kennelijk nog even door na de hervatting want voor we het goed en wel beseften was de stand weer omgebogen in een achterstand. Om mysterieuze redenen is het derde tegendoelpunt tot nu toe immer een treffer met een hoop vraagtekens. Niet qua geldigheid, maar meer in de zin van wat overkomt ons nu en hoe heeft het zover kunnen komen? Na wat tactische omzettingen aan onze zijde en een geleidelijk toenemende verslapping aan de overzijde kregen we meer vat op de wedstrijd. De 3-3 werd al snel binnen gekegeld waarna we op zoek konden naar de zege. Het aantal kansen en missers nam onnavolgbaar toe, maar zo af en toe werd het Buiksloot toch net te machtig. Uiteindelijk mochten we de gefantaseerde beker omhoog houden met een keurige en in consensus afdwongen victorie die niemand ons meer af kan pakken.

De eerste punten zijn binnen, eerder dan verwacht, en de pinten werden geestdriftig rondgedeeld. Top dat ook enkele geblesseerden aanwezig waren om hun makkers te zien zegevieren.  Dat heeft het groepsgevoel zeker niet verzwakt.
Tot Houten!