Real Sranang Veteranen 45+ - Weesp/Muiden Veteranen 45+ 7-1

We zijn de exotische sambaballers in de afgelopen decennia al meerdere seizoenen tegen het lijf gelopen; altijd in wisselende goedlachse samenstelling en steevast met een roulette uitslag op het scorebord. De gelijke spelen zijn op één hand te tellen; voor de verliespartijen komen we vingers en tenen tekort. Maar gewonnen hebben we in mijn wazige herinnering nog nooit van de bewegelijke rappe soulbrothers.

Ook vandaag was de verwachting dat we 90 minuten defensiestress zouden beleven en slechts een enkele keer pardoes de middenlijn zouden oversteken, maar het viel allerzins mee. Eigenlijk was het onderlinge treffen vrij relaxed en vriendschappelijk. Wij mochten ook geregeld de bal even hebben, al waren we natuurlijk wel zo fatsoenlijk om het centrale spelattribuut niet al te lang voor ons zelf te houden. Als we de bal niet jammerlijk verloren in een onnodig duel, dan gaven we ‘m wel weg door een klein persoonlijk foutje in de passing of door gewoon de verkeerde keuze te maken. Ook ik was daar weer best goed in vandaag. Natuurlijk moet je ook een beetje geluk hebben; maar vandaag viel de bal te vaak voor de verkeerde voeten. Voetbal bestaat deels uit keuzes maken en dat viel ons vandaag zwaar. Maar ach, een verkeerde keuze is ook een keuze. We misten wat jarige lengte; enkelen zijn nog op de lange barre tocht terug van een blessure, maar toch hadden we een stuk of 3 bonussen op de bank. Ondanks dat we van Real Sranang direct volledig mee mochten doen aan het spel en ook de ruimte kregen om in positieve zin medebepalend te zijn, was het wellicht deze riante onverwachte luxe die ons wat onwennig maakten en ons al snel de das om deed. De grote constante druk die we in het verleden nog wel eens ervaarden maakte ons scherp en attent; het gevoel dat we vandaag niet onder een spervuur lagen en er wellicht iets viel te halen suste ons in een herfstslaapje zover de meesten überhaupt al volledig wakker waren aan de start. Door intensief grabbelwerk en solide reddingen wist onze keeper menig tij te keren, al is het nog steeds een hersenkraker wat de man met de hippe bril nu precies bedoeld als hij “los” roept. Maar door consequent zijn doelgebied te bestormen en hier en daar wat hilarisch onbegrip en misverstanden  in de mallemolen van de stoelendansende verdediging wist de thuisploeg toch al snel een voor hen aangename voorsprong te bewerkstelligen. Het was betreurenswaardig dat de ambitieuze doelpoging van één van onze kersverse aanwinsten op de lat uiteenspatte, want dit had niet alleen de aansluitingstreffer betekent maar ook een oppepper van het moraal. We kregen nog wel wat kansen, maar de coole afmaker van het vorige seizoen zoekt zijn pot met goud inmiddels elders en zijn taakwaarnemers zijn nog niet helemaal op elkaar ingespeeld.

Toch zit er een stijgende lijn in hetgeen men op de mat tevoorschijn tovert en ik ben er heilig van overtuigd dat we de beschamende reeks nederlagen eens zullen doorbreken. En ach na twee potjes tegen niet de allerminsten valt er nog weinig constructiefs te concluderen. Al kunnen sommigen na één blik al hele doemscenario’s ophoesten.  

Ondertussen gingen onze gastheren onverdroten door met het bestoken van onze man met handschoenen en ze bouwden de voorsprong langzaam maar zeker uit richting de pijngrens. Ook wij kregen wat kansen en met een gevoelige kwaststreek wist onze laatste aanwinst (die ons op basis van speelgerechtigde leeftijd is komen verblijden) de eerloze nul van het wedstrijdformulier te poetsen. De man met de arendsogen die de tweede helft floot leek er bijtijds een eind aan te maken; aan de wedstrijd dan, maar dat kan ook omdat het ondanks het verlies tussen de lijnen een vermakelijk potje voetbal was. Hij moet gezien de grote afstand waarop hij zich bevond vanuit het standpunt van de bal gezien wel hele goede ogen hebben gehad; maar er werd weinig geprotesteerd. 

Na de douche en een klein hapje besloten we snel huiswaarts te keren aangezien onze broeders van de 35+ aansluitend hun kunsten mochten verspreiden en daar wilden we natuurlijk graag getuige van zijn. Volgende week weer thuis in Weesp; voor als je echt niks beters te doen hebt…..